In haar vrije tijd trekt ze er graag op uit met de fiets. Dus toen Daphne Odekerken afgelopen september naar een conferentie in Wales ging, was de stap om ook daarheen te fietsen niet zo groot. “Hoewel je in Engeland niet zoveel goede fietspaden hebt als hier, is er een netwerk met hele mooie routes. Onderweg sliep ik meestal in m’n tentje, verder heb ik niet veel nodig. Ik had een collega die met de auto kwam gevraagd om mijn laptop en een setje nette kleding voor me mee te nemen.”

Het klimaat is voor Daphne een reden om duurzaam te reizen, maar fietsen is voor haar bovenal een manier om haar hoofd leeg te maken. “Ik werk met mijn hoofd en zit vrijwel de hele dag stil. Fietsen is juist het tegenovergestelde: je bent in beweging en hoeft weinig na te denken. Bovendien is zo’n conferentie een heel sociaal gebeuren, ik vind het prettig om daarvoor en daarna even op mezelf te kunnen zijn. Ook daar is een fietstocht ideaal voor.”

Trein naar Zuid-Italië
Deze fietstocht was niet Daphnes eerste duurzame zakenreis. Drie jaar geleden ging ze al met de trein naar een congres in het Zuid-Italiaanse plaatsje Amantea. “Vlak daarvoor was ik naar een ander congres in Canada gevlogen, en toen ik thuiskwam, dacht ik: nu is het even genoeg, ik wil niet wéér vliegen. Ik voelde me er toch een beetje schuldig over.”

De treinreis naar Italië ging “hartstikke goed”, zegt ze vrolijk. “Het was een prachtige route: je komt door Toscane, langs Rome en Napels, en het laatste stuk ging langs de zuidkust, waar het spoor direct aan zee ligt. Bovendien kun je deels met de nachttrein. Daardoor voelt de reis minder lang."

Mini-stedentrips
Bij het uitstippelen van een treinroute plant Daphne extra ruime overstappen. “Je hebt nu eenmaal weleens vertraging, en ik zit een stuk rustiger op m’n stoel als ik zeker weet dat ik m’n aansluiting haal. Heb ik veel tijd over, dan loop ik gewoon even de stad in. Treinstations liggen vrijwel altijd midden in het centrum, dus ik hoef me niet te vervelen.”

Tijdens haar reis naar Zuid-Italië had ze wel vijf van zulke mini-stedentrips: “Ik ben in Keulen en Frankfurt geweest, heb uitgebreid gegeten en gewandeld in München, en was een uurtje in Rome. Op de terugweg had ik zelfs een hele dag in Venetië, doordat ik daar ’s morgens arriveerde met de nachttrein en ’s avonds weer een volgende nachttrein zou pakken. Trouwens, mocht je het te druk hebben om de stad in te gaan, dan kun je die overstaptijd ook gebruiken om in een café te werken met je laptop.”

Vakantiegevoel
Per fiets of trein reizen voelt voor Daphne als vakantie, zegt ze. “Dat vind ik een groot verschil met vliegen: de reis is onderdeel van je ervaring, in plaats van een noodzakelijk kwaad. Vliegen is toch vooral wachten tot je er bent. Het is vaak ook stressvol, met al die veiligheidscontroles en lange rijen. Met de trein of fiets reis je ontspannen en maak je onderweg van alles mee. Doordat je langzamer reist, zie je veel meer.”

Bovendien leiden de reizen tot interessante ontmoetingen. “In de nachttrein kun je ervoor kiezen om een coupé met andere reizigers te delen. Voor hen heb ik mijn presentatie alvast geoefend. Later zat ik tegenover een stel Italianen die geen Engels spraken. Toen heb ik met een woordenboek erbij m’n eerste gesprekje in het Italiaans gevoerd. Een beetje met handen en voeten natuurlijk, maar samen kwamen we er best uit.”

Tip voor collega’s
Toegegeven, niet elke UU-medewerker heeft waarschijnlijk de ambitie om een week te fietsen naar een congres. Maar reizen per trein is voor iedereen haalbaar, vindt Daphne. Haar tip voor collega’s? “Neem je tijd. Weet je, uiteindelijk maakt het niet veel uit of je een halve dag langer onderweg bent. En het scheelt enorm veel stress als je je overstappen ruim boekt. Treinen hebben regelmatig vertraging; als je daar geen rekening mee houdt, wordt je dag alsnog stressvol.”

Of ze onderweg weleens op belemmeringen stuit? Daphne lacht. “Zeker! Mijn fiets is behoorlijk oud, dus er gaat weleens wat stuk. In Bath brak mijn bagagedrager af. Een aardige fietsenmaker repareerde ‘m voor een schijntje. En toen hij zag dat ik geen helm droeg, gaf hij me er gratis één mee.” Zo merkt ze vaker dat pech uiteindelijk tot iets goeds leidt. Als ze in de Italiaanse trein toch een overstap mist, krijgt ze een gratis upgrade naar de eerste klas. “Ze kwamen me een krantje brengen, ik had een luxe stoel… niet verkeerd!”

Of Daphne nu nooit meer het vliegtuig pakt? “Dat durf ik niet te zeggen, maar in principe ga ik niet meer naar conferenties waarvoor ik moet vliegen. We stoten met z’n allen veel te veel broeikasgassen uit, terwijl er prima alternatieven zijn. Stel dat er in Japan een congres van wereldformaat is waar ik mijn onderzoek mag presenteren, dan maak ik wellicht een uitzondering. Maar ik probeer een beetje in de buurt te blijven.”